WOI, nog steeds dichtbij

100 jaar geleden woedde de Eerste Wereldoorlog nog volop. Zoveel mensen sneuvelden, zoveel families werden verscheurd. Vaak associëren we de Eerste Wereldoorlog met gevechten aan de IJzer, maar ook in Vlaams-Brabant barstte de strijd los. In de regionale herinnering leven vooral de gevechten aan de Gete en de Dijle en de represailles in Leuven, Aarschot en Zemst. Maar de oorlog had overal in onze provincie een grote impact op het dagelijks leven. Dit jaar brengen we op verschillende manieren de Eerste Wereldoorlog in de herinnering. We brengen daarmee hulde aan de slachtoffers en roepen op om nooit meer in de valkuilen van toen te trappen. 2018, een jaar om lessen te trekken uit het verleden voor een betere en mooiere toekomst.

 

#vluchtenisvanalletijden

Na de inval in België staken Duitse soldaten huizen in brand, ze plunderden en moordden. Al snel kwam er een vluchtelingenstroom op gang richting Frankrijk, Groot-Brittannië en Nederland. Ongeveer 7% van de Belgische bevolking bracht de oorlog als vluchteling in het buitenland door.

Er mag dan in honderd jaar tijd veel veranderd zijn, vluchten is helaas van alle tijden en plaatsen. Oorlogen brengen stromen vluchtelingen op gang en vluchtelingen op hun beurt polemiek en onbegrip, dat vertellen het journaal en de sociale media ons dagelijks.

In Op de Vlucht! bundelen we verhalen van jonge oorlogsvluchtelingen in Vlaams-Brabant toen en nu. Dankzij dagboeken en brieven ontdekken we de verhalen van jongeren als Clementine en Sylvère die in de Eerste Wereldoorlog Vlaams-Brabant ontvluchtten of er als vluchteling toekwamen. Feras en Hodo vertellen op hun beurt over de zware en gevaarlijke tocht uit Syrië en Somalië en de aankomst in het voor hen onbekende Vlaams-Brabant. Ze mijmeren over hun zoektocht naar een veilige plek, geborgenheid, erkenning en zelfontplooiing.

Sociale huurders zijn geen ‘foefelaars’!

Afgelopen week bracht het VRT-programma Terzake mevrouw Veerle De Wulf uit Lint in beeld. Veerle erfde een achtste van het ouderlijk huis na de dood van haar vader, goed voor naar schatting 31.000 euro. Gelukkig is Veerle van haar erfenis echter nog niet geworden. Sinds 1 maart 2017 is het voor een huurder van een sociale woning die een huis of bouwgrond gedeeltelijk in volle eigendom heeft immers verplicht om voor 1 maart 2018 uit de onverdeeldheid te treden.

Zelf ben ik bestuurder bij de Sociale HuisvestingsMaatschappij (SHM) Dijledal in Leuven. Ook daar worden we nu geconfronteerd met verhalen zoals die van Veerle. Een vrouw moet bijvoorbeeld nog uit de onverdeeldheid treden na haar echtscheiding terwijl een notaris zich haast om een erfaandeel in een woning van een andere huurder over te dragen. Als sociale huisvestingsmaatschappij kunnen we weliswaar uitstel verlenen, maar van afstel is geen sprake.

Veerle moet haar erfenis ‘verzilveren’ om nog sociaal te kunnen blijven huren. Ze mag met andere woorden wél 31.000 euro op haar bankrekening zetten, maar ze mag geen eigenaar meer zijn van slechts een deel van een gehele woning. Voor Veerle is het geen simpele opdracht. Wat ze ook doet, haar verplichting zadelt ook anderen met kosten –en mogelijks problemen- op. Of ze dwingt haar broers tot uitkoop of ze verplicht haar moeder tot een belasting op een schenking.

Waar zijn we mee bezig? En vooral: wat bezielt Vlaams Minister voor wonen Liesbeth Homans om Veerle en de getroffen klanten van Dijledal te schofferen en over één kam met ‘foefelaars’ te scheren? Want dat is wat we gisterenmorgen in het Nieuwsblad konden lezen: “Met deze maatregel willen we de foefelaars uit de sociale huisvesting bannen”.

Ik zou iedereen willen oproepen om niet al te blindelings mee te stappen in deze retoriek. Door het over ‘foefelaars’ te hebben, leidt de Minister de aandacht van de publieke opinie af en hoeft ze zich niet te verantwoorden voor het feit dat er in Vlaanderen nog steeds een structureel tekort aan sociale woningen is. Door anderen ‘foefelaars’ te noemen, foefelt de Minister zelf een deel van het verhaal weg!

Een oase van rust in een land vol uitdagingen

Elke avond, net voor het donker wordt, trekken we ons terug achter de muren van het klooster van de paters Xaverianen in Bukavu. Van een wereld vol uitdagingen komen we terecht in een oase van rust. Als we niet beter zouden weten, zouden we niet geloven dat het gevaarlijk is om na zes uur ‘s avonds nog een wandelingetje te maken buiten de kloostermuren. Ieder van ons kreeg een geriefelijk ‘paterkamertje’ toegewezen: een bed, bureau, kast en klein badkamertje met warme douche. ’s Avonds is het al snel muisstil.

Ghislain Barholere: “Een Congo van en voor de Congolezen!”

Het is een hartelijke ontmoeting met Ghislain Barholere in Bukavu. Het contact is vertrouwd en we wisselen van gedachten alsof we elkaar al jaren kennen. Soms gebeurt dat, dat het meteen met iemand ‘klikt’. Fijn. Ik ontmoet Ghislain in het hospitaal Panzi. Daar werkt Ghislain aan de zijde van dr. Denis Mukwege. Als ik wijs naar het opschrift ‘Peuple Congolais, dire la vérité, c’est le début du changement’, knikt hij bevestigend. “Dit is de inspiratie van dr. Mukwege.”

#hetkananders, ook in Congo

Rwanda is nog altijd zoals ik het me herinner. Welke gruwelijke geschiedenissen zich inmiddels ook afgespeeld hebben, eind augustus 2017 herken ik het land zoals ik het in 1990 in mijn geheugen heb opgeslagen. Bergen met perceeltjes, netjes afgebakend en bewerkt, een mooi toegankelijk land: ‘het Zwitserland van Afrika’. Op missie met onze partnerorganisatie Artsen Zonder Vakantie naar Bukavu in D.R. Congo, geniet ik van het uitzicht en van het kijken naar de vele mensen onderweg. De vele fietsers vallen op.

Onderweg in Rwanda. © Karim Abraheem

Twee werelden ontmoeten elkaar: Syrische violist & componist Shalan Alhamwy en Violet vertellen…

Violet is een jeugdig en enthousiast strijkorkest uit Oud-Heverlee en telt meer dan 100 leden. Toen de vluchtelingenkwestie in België doorbrak, besloot Violet dit binnen haar sociaal-geëngageerde werking een plaats te geven. Samen met de Syrische violist en componist Shalan Alhamwy nam Violet in maart de cd ‘Hanin’ op. Tijd voor een boeiend gesprek met Shalan en Aag Dereymaeker, mede-oprichter van Violet.

Iemand zag zichzelf door de straten van mijn thuisstad, Homs, wandelen. Iemand anders ervoer in haar diepste zelf onverklaarbare golven van droefheid en vreugde. Dat is de kracht van muziek.

Shalan, in Syrië studeerde je af als violist en was je lid van onder andere het Syrisch Nationaal Symfonisch Orkest. Daarnaast werkte je als docent viool aan de Solhi Al-Wadi muziekschool in Damascus en de Al-Baath universiteit van Homs. In augustus 2015 ontvluchtte je het oorlogsgeweld en sindsdien woon en werk je in België. Dat moet een ongelooflijke verandering in jouw leven teweeg gebracht hebben. Nu zet je hier succesvol je leven verder. Hoe heb je deze periode ervaren?

Meer resultaat met minder geld!

Het afgelopen werkjaar 2016-2017 kreeg ik meermaals de vraag of er eigenlijk nog wel een toekomst is voor de provincies? Gaat de Vlaamse regering van NV-A, CD&V en Open VLD de provincies niet afschaffen? Hoe zit dat nu precies? Zijn ze echt zo overbodig als we denken? En gaan we met de afschaffing van de provincies echt zoveel geld besparen?

Europese hervormingsijver

Bron: Wikipedia

Om te beginnen is de institutionele hervormingsijver van deze Vlaamse regering geen origineel of uniek gedacht. In heel Europa zoekt men momenteel naar een betere organisatie van de overheid. In Denemarken bijvoorbeeld vervingen  vijf regio’s de dertien provincies. De Deense regio’s zijn rechtstreeks verkozen en zijn bevoegd voor onder meer streekontwikkeling. Ook in Italië is er een hervormingsgolf. Sinds 2015 worden verschillende provincies er omgevormd tot ‘metropolitane steden’ die de bevoegdheden van de voormalige gemeentelijke en provinciale overheden combineren.

 

Bij haar aantreden in 2014 stelde deze Vlaamse regering op haar beurt verschillende verregaande functionele hervormingen voor de provincies voor. Vanaf 2018 zouden de provincies alleen nog maar bevoegd zijn voor zogezegde ‘grondgebonden bevoegdheden’, denk aan ruimtelijke ordening, leefmilieu en landbouw. Vlaanderen zou de activiteiten en het personeel van de provincies voor persoonsgebonden bevoegdheden zoals jeugd, cultuur, welzijn en sport overnemen. Vlaams-Brabant zou na de verkiezingen van 14 oktober 2018 nog maar 35 in plaats van 72 provincieraadsleden en nog maar vier in plaats van zes gedeputeerden tellen.

Vlaams-Brabant vol van Afrika Filmfestival!

Op 21 april 2017 ging de 22^ste editie van Afrika Filmfestival (AFF) van start. Dit jaar opende het festival met de film ‘Bienvenue à Marly-Gomont’. Met meer dan 700 toeschouwers waren alle zitjes gevuld. Het was een voltreffer.

Ook dit jaar heeft Afrika Filmfestival een programma om je vingers van af te likken. Maar het festival gaat natuurlijk over meer dan film. De films van het AFF verbinden mensen. Ze nodigen uit om de ander in al zijn menselijkheid te leren kennen. AFF bouwt bruggen in een provincie waar mensen met verschillende culturele achtergronden een thuis hebben.

Ter gelegenheid van de opening van het AFF stelden we ook Jenga Maarifa aan het grotere publiek voor. Met dit project verzekert de provincie de opleiding van medisch-technisch personeel voor enkele Congolese ziekenhuizen.

Op dinsdag 24 april vertoonden we de film ‘BUGS’. In deze documentaire wordt op zoek gegaan naar de mogelijkheden van insecten op het menu. Daarbij worden vragen rond het verantwoord karakter van grootschalige productie niet uit de weg gegaan. BUGS
kadert perfect binnen het andere grotere provinciale Noord-Zuid-initiatief ‘Gezocht: voedsel voor de toekomst’, een co-creatief project van Vlaams-Brabant in samenwerking met Vredeseilanden, Colruyt en KULeuven.

Afrika Filmfestival op het kruispunt van vele werelden…

Hoe zal de toekomst van mijn kleinkinderen eruit zien? Dat vraag ik me soms af. De klimaatopwarming is aan een onstuitbare opmars bezig. Technologische veranderingen geven ons het gevoel steeds achterop te hinken. De wereld komt elke dag zo dichtbij dat we er bang van worden. We plooien terug op onszelf. We voelen ons verongelijkt, tekortgedaan. We willen de invloeden van andere culturen wel door ons huis laten waaien. Maar we durven onze ramen alsmaar minder wijd openzetten.

Wat is er aan de hand? Moeten we ons meer dan ooit bedreigd voelen? Of kan het ook echt anders? Kunnen we de uitdagingen waarvoor we staan niet gewoon aanpakken? Kunnen we niet gewoon fundamentele keuzes maken en een nieuwe weg bewandelen? Een weg die leidt naar een welvarende wereld voor iedereen? Is dat niet de kaart die we eigenlijk allemaal willen trekken?