Cindy Caudron werkt als chauffeur bij Keolis, een busbedrijf dat in onderaanneming ritten voor vervoersmaatschappij De Lijn verzorgt. Cindy rijdt in Leuven en Brussel. Ze werd geadopteerd toen ze zeven maanden oud was en groeide op in Vlaams-Brabant.
Doorgaan met het lezen van “‘Op mijn bus moet iedereen zich goed voelen!’”
Iwona Pomianowska doceert aan de National Filmschool en de Warsaw University en Salesian University. Ze deed haar doctoraat in de psychologie in Dublin. Daarna werkte ze in België voor de VRT, werkte ze samen met de KU Leuven en rijmde ze psychologie en kunst met maatschappelijk relevante thema’s. Zo liet Iwona gehospitaliseerde kinderen Museum M bezoeken via virtual reality. Ze kreeg hiervoor de steun van de provincie Vlaams-Brabant.
Je bent geboren in Polen en nu woon je in België. Wat heeft je naar België geleid?
Na mijn doctoraat in Dublin, zocht ik een universiteit waar ik cognitieve psychologie kon rijmen met filmschool. En ik moest er mijn klimhobby kunnen uitoefenen. Tijdens mijn studiejaren had ik mijn Belgische vriend leren kennen en zo belandde ik in Leuven. Ik kende hier van in het begin meer Belgen dan Polen, wat misschien een beetje atypisch is. Ik heb verschillende projecten en diensten geleverd aan de VRT. Dat heeft geholpen om me de Vlaamse mindset eigen te maken. Ik voel me nu dan ook op en top Belg. In Polen heb ik dat huiselijke gevoel niet.
Wat is de meerwaarde van het project waarbij kinderen in een ziekenhuis via een virtual reality-bril Museum M kunnen bezoeken?
Doorgaan met het lezen van “Hoe Iwona Pomianowska bruggen bouwt met virtual reality”
44 procent van de CO2-uitstoot in onze provincie is afkomstig van transport, hoofdzakelijk van personenwagens. Als we de CO2-uitstoot willen terugdringen om als provincie klimaatneutraal te worden, moeten we dus inzetten op alternatieve, duurzame vervoersmiddelen en een performante infrastructuur. De auto aan de kant laten, moeilijk? Journalist Luc Vanheerentals geeft in zijn nieuwe boek Fifty Ways to Leave Your Car, Duurzame alternatieven voor de auto, tips voor een autoloos leven. De titel verwijst naar het nummer van Paul Simon, Fifty Ways to Leave Your Lover uit 1975. Net zoals er vijftig manieren bestaan om afscheid te nemen van een lief, zijn die er ook voor wie de innige liefdesverhouding met zijn auto wil stopzetten. De tekst van Simon’s nummer kan daarbij helpen.
Luc, je boek bevat vijftig aanbevelingen voor een autoloos beleid, vijftig aanklachten tegen de auto, vijftig tips voor een leven zonder eigen auto en vijftig getuigenissen van mensen die autoloos door het leven gaan. Vanwaar het idee om een boek te schrijven over een autoloos leven?
Ik heb zelf nooit een auto gehad en nooit achter het stuur gezeten. Dat heb ik al talloze keren moeten uitleggen aan anderen. Vroeger bekeek men je alsof je sociaal zwaar gehandicapt was. Ik werd dat zo beu dat ik besloot er een boek over te schrijven. Ik wou andere mensen zonder auto de kans geven hun verhaal te doen, maar ook de ‘autoverslaafden’ met de neus op de feiten drukken. Hoe je het ook draait of keert, het massale autogebruik brengt op verschillende vlakken zware schade toe aan onze samenleving.
Hoe kan je als professioneel journalist zonder auto door het leven gaan?
Dieren spelen een belangrijke rol in het leven van vele mensen. Wanneer ze sterven, willen mensen graag op een bewuste manier afscheid nemen. Dat is belangrijk voor het rouwproces. Dierencrematorium Memoria in Tremelo wil hierbij helpen. ‘We willen de herinnering aan de overleden dieren echt inhoud geven’, zegt Nathalie Rombaut, zaakvoerder van Memoria. ‘Naast een afscheid op maat, geven we de baasjes ook een pootafdruk op inkt en een haarpluk mee’. Als bevoegde gedeputeerde in de provincie Vlaams-Brabant verleende ik de milieuvergunning voor het funerarium en -dierencrematorium.
Nathalie, hoe ben je op het idee gekomen om anderhalf jaar geleden een dierencrematorium op te richten?
Ik heb zelf mijn drie huisdieren in een korte tijdsspanne verloren. Ik ben toen zelf naar een dierencrematorium gegaan en dat heeft me zo goed geholpen bij het verwerken van het afscheid. Op dat moment besefte ik dat het mijn roeping was om dit ook te gaan doen. Daarbij kon ik steunen op mijn achtergrond als paraveterinaire dierenartsassistent.
Hoe verloopt het traject wanneer mensen bij je komen aankloppen na het overlijden van hun dier?
Ik bespreek met de klanten wat hun verlangens zijn en hoe zij afscheid van hun dier willen nemen. Mijn klanten bepalen zelf welke afscheidsformule ze verkiezen. Zo kunnen ze kiezen of ik hun dier thuis of bij de dierenarts op kom halen, maar ze mogen hun dierbaar beestje natuurlijk ook zelf naar Memoria brengen. Doorgaan met het lezen van “Memoria, dierencrematorium in Tremelo.”
Bij Femma ontmoeten vrouwen elkaar. Femma is een organisatie van én voor vrouwen. De opvolger van de vroegere Christelijke Arbeidersvrouwen komt op voor vrouwenrechten, empowert vrouwen en laat hen zien dat de wereld aan hun voeten ligt: “het is aan u!”. Ik had een gesprek met directeur Eva Brumagne naar aanleiding van haar boekvoorstelling ‘Opgeruimd Leven’ in het provinciehuis.
Je gaf onlangs in het provinciehuis een lezing over je pas verschenen boek ‘Opgeruimd Leven’. In je boek zet je mannen en vrouwen op weg om tijd en balans in het leven te vinden. Wat is de link tussen Femma en je boek?
Zowel mannen als vrouwen hebben last van ‘tijdsgebrek’. Het is een maatschappelijk probleem. We zijn van een kostwinnersmodel naar een tweeverdienersmodel geëvolueerd. Hierdoor worden er in een gezin meer uren betaald werk verricht. Dat heeft een grote impact op ieders leven, maar zeker op dat van vrouwen. Zij besteden immers gemiddeld nog steeds meer tijd aan het huishouden. Het maatschappelijk debat over de combinatie van werk en gezin voeren we bij Femma. In mijn boek zoek ik hoe je als individu aan het probleem van ‘druk druk druk’ kan sleutelen. Doorgaan met het lezen van “Eva Brumagne van Femma : ‘Het is aan u’!”
Op de Diestsesteenweg in Kessel-Lo vind je sinds dit jaar de nieuwe vestiging van Wigwam, een kinderopvang met ’net dat tikkeltje meer’. Wigwam is een inclusieve kinderopvang, maar ook kinderen en ouders met specifieke zorgbehoeften kunnen er terecht. In het nieuwe gebouw van Wigwam is veel oog voor ecologie. Die aandacht voor duurzaamheid komt ook terug in de dagelijkse werking. Met het door de provincie gesteunde project ‘Duurzaam duurt het langst’ sensibiliseert Wigwam ouders en kinderen over thema’s als klimaat en duurzaamheid. Ik ging een kijkje nemen bij Wigwam en had een gesprek met Rita Pues, coördinatrice van Wigwam en Tom Possemiers, coördinator van het project ‘Duurzaam duurt het langst’.
Rita, wat doet Wigwam precies?
Rita: Wigwam werd in 1995 opgericht als kansarmoedeproject voor de opvang van 14 kinderen. In september 2003 hebben we de vzw Wigwam opgericht. Een jaar later kregen we een erkenning van Kind en Gezin als kinderdagverblijf voor 23 plaatsen. Sinds september 2011 heeft Wigwam een erkenning voor 33 plaatsen. Omdat niet alle kinderen voltijds naar de opvang komen, bereiken we op jaarbasis gemiddeld zestig à zeventig kinderen.
Doorgaan met het lezen van “Wigwam, kinderopvang met een extra”
In de schaduw van het Regionaal Ziekenhuis Sint-Jan in Tienen krioelt het sinds kort van de bedrijvigheid. Jong en oud komen er hun groenten, fruit en kruiden oogsten. Ze ontmoeten elkaar op de StadsAkker. Het is een plek waar lokale voedselproductie, gezonde voeding, duurzaamheid en ontmoeting centraal staan. Speciale aandacht gaat daarbij uit naar kwetsbare groepen. De StadsAkker is een initiatief van het Regionaal Instituut voor SamenlevingsOpbouw (RISO) Vlaams-Brabant, met steun van de provincie Vlaams-Brabant. Philippe Liesenborghs van RISO vertelt.
Doorgaan met het lezen van “StadsAkker neemt iedereen mee in het klimaatverhaal”
Violet is een jeugdig en enthousiast strijkorkest uit Oud-Heverlee en telt meer dan 100 leden. Toen de vluchtelingenkwestie in België doorbrak, besloot Violet dit binnen haar sociaal-geëngageerde werking een plaats te geven. Samen met de Syrische violist en componist Shalan Alhamwy nam Violet in maart de cd ‘Hanin’ op. Tijd voor een boeiend gesprek met Shalan en Aag Dereymaeker, mede-oprichter van Violet.
Iemand zag zichzelf door de straten van mijn thuisstad, Homs, wandelen. Iemand anders ervoer in haar diepste zelf onverklaarbare golven van droefheid en vreugde. Dat is de kracht van muziek.
Shalan, in Syrië studeerde je af als violist en was je lid van onder andere het Syrisch Nationaal Symfonisch Orkest. Daarnaast werkte je als docent viool aan de Solhi Al-Wadi muziekschool in Damascus en de Al-Baath universiteit van Homs. In augustus 2015 ontvluchtte je het oorlogsgeweld en sindsdien woon en werk je in België. Dat moet een ongelooflijke verandering in jouw leven teweeg gebracht hebben. Nu zet je hier succesvol je leven verder. Hoe heb je deze periode ervaren?
Op de bedrijvenzone Buda in Vilvoorde springt één kantoor in het oog. De groengevel, de plantjes en struiken rond het gebouw zorgen voor een groene oase in deze industriezone. Hier huist Ecoworks, een bedrijf gespecialiseerd in groendaken, groene gevels en zwemvijvers. In 2016 werd de onderneming ‘Klimaatambassadeur 2015’ voor Vlaams-Brabant. Recent had ik een gesprek met John Kinnen, één van de zaakvoerders.
Jullie kantoor springt er wel uit hier op het bedrijventerrein in Vilvoorde.
Dat klopt. Met Ecoworks willen we de natuur terugbrengen in de leefwereld van alledag. Zoals je ziet, doen we dat vrij letterlijk. We bedekken gevels met planten en creëren daktuinen op gebouwen. We leggen ook zwemvijvers aan. Totnogtoe hebben we vooral zwemvijvers voor particulieren gerealiseerd, maar we willen die zwemvijvers ook in de openbare ruimte introduceren. We dromen ervan om ook publieke zwembaden natuurlijker en duurzamer te maken. Onze groendaken en groene gevels (‘verticale tuinen’) interesseren zowel particulieren als bedrijven en overheden. We zijn actief in een zeer specifieke niche. Daarin willen we heel sterk staan. We doen dan ook alles, van ontwerp tot aanleg en onderhoud.
Liggen er veel kapers op de kust?
Kapers is sterk uitgedrukt, maar er zijn wel steeds meer concurrenten. Vooral jongeren zoeken hun geluk op ons terrein. Dat is een uitdaging, maar het betekent ook dat onze markt volwassener wordt. Voor de zwemvijvers krijgen we concurrentie van tuinbedrijven. Dakdekkers zien dan weer toekomst in groendaken. Volledig gelijkgezinden met dezelfde filosofie vind je totnogtoe weinig. We blijven vrij uniek in Vlaanderen. Ecoworks heeft zich gespecialiseerd in groengevels, groendaken en zwemvijvers. We stellen de ambitie van een groene omgeving steeds voorop en willen de realisatie ervan zo goed en volledig mogelijk doen.
Doorgaan met het lezen van “Ecoworks, groene oase in een industriezone”
Tie Roefs blogt 