Leugens in het halfrond, halve waarheden op de gang!

 

Het geloof in de politiek zoals we die vandaag nog steeds kennen, taant. Moet de politiek wel bedreven worden door beroepsmensen? Zijn zij de beste garantie dat de wil van het volk zal worden behartigd?

In zijn boekje Tegen verkiezingen wijst David Van Reybrouck erop dat de democratie zoals we die vandaag kennen steeds meer in het slop geraakt. Steeds minder mensen gaan stemmen, kiezers worden grilliger in hun keuze en het ledenaantal van politieke partijen loopt dramatisch terug. Van Reybrouck spreekt van een democratisch vermoeidheidssyndroom. Om dit vermoeidheidssyndroom te bestrijden wil hij terugkeren naar het democratisch principe van de loting. Net als ikzelf heeft Van Reybrouck les gekregen van professor Herman Verdin, door ons studenten kortweg ‘Verdin’ genoemd. In zijn boekje herinnert Van Reybrouck hoe Verdin al waarschuwde voor de ‘oligarchisering van onze democratie’: een democratie waar slechts enkelen het écht voor het zeggen hebben. De Atheense burgers zouden zich niet herkend hebben in hoe wij onze democratie vandaag invulling geven. Door een systeem van loting én snelle rotatie was immers minstens 50% van de Atheense burgers boven de dertig jaar ooit zelf raadslid.

“Loting had zo zijn voordelen, ging Verdin op rustige toon verder. Het doel was om de persoonlijke invloed te neutraliseren. In Rome had men zulks niet, met talloze omkoopschandalen tot gevolg. Bovendien waren in Athene functies eenjarig en was men in de regel niet herkiesbaar. Op alle niveaus moesten burgers immers zoveel mogelijk wisselen. Men wilde een zo groot mogelijke groep laten participeren en aldus gelijkheid realiseren. Loting en rotatie zaten werkelijk in het hart van het Atheense democratische systeem.” (David Van Reybrouck, Tegen Verkiezingen, p. 61)

En de provincies…? Ze blijven bestaan!

‘Net als de Vlaamse Overheid zullen gemeenten, steden, intercommunales, OCMW’s, provincie en autonome gemeentebedrijven worden gevraagd dat ze hun broeikasgassen met 40% reduceren in 2030 ten opzichte van 2015’, staat er in het regeerakkoord van Jambon I te lezen. En ook in het kader van de economische ontwikkeling wordt verwezen naar de provincies ‘om met betrokkenheid van regionale sociale partners en stakeholders een strategie uit te werken’. De provincies gelden in het regeerakkoord zelfs als belangrijke actoren voor de ‘efficiëntere inzet van de financiële middelen uit het Europees Fonds voor Regionale Ontwikkeling (EFRO)’.

Waar is de tijd dat gewezen Minister voor Binnenlands Bestuur Liesbeth Homans, vandaag voorzitter van het Vlaams Parlement, van de daken schreeuwde dat ze het provinciale bestuursniveau tot op het bot zou uitkleden? Ik maakte het in 2015 mee dat het provinciale inburgerings-en integratiebeleid ‘uitkantelde’ naar Vlaanderen om er de bevoegdheid te worden van het nieuwe Agentschap Integratie en Inburgering.  Ik was vanop de eerste lijn getuige, ook van het feit dat wat er gebeurde verre van ‘altijd goed’ was. De uitoefening van dezelfde persoonsgebonden bevoegdheden door Vlaanderen bleek in vele gevallen niet efficiënter en niet effectiever.

Maar het kan dus verkeren. De provincies zullen blijven bestaan. Dat heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat de N-VA, behalve in West-Vlaanderen, nu zelf in alle provincies mee bestuurt. Inhoudelijk maakt de aanwezigheid van de N-VA in het bestuur van Vlaams-Brabant trouwens (nog) geen groot verschil. Gedeputeerde Bart Nevens van de N-VA heeft totnogtoe geen verandering gebracht: er zijn nog geen accenten gelegd die wij als Groen al niet hadden gelegd op vlak van klimaat, dierenwelzijn of zelfs Noord-Zuid-samenwerking. Deze gedeputeerde doet vaak en graag heel schamper over de Groene fractie, maar in de feiten lijkt hij het grotendeels eens te zijn met het beleid dat we in het verleden in Vlaams-Brabant op de rails zetten.

Waar blijft het bestuursakkoord van Vlaams-Brabant?

Op 3 december 2018 werd de nieuwe provincieraad van Vlaams-Brabant geïnstalleerd. Voortaan behartigen 36 verkozenen de belangen van de Vlaams-Brabanders. Dankzij meer dan 106.000 stemmen die het beleid van Groen in de vorige legislatuur 2012-2018 wilden belonen, telt de fractie van Groen in de nieuwe provincieraad zomaar even 6 leden.

Groen is de derde partij in de provincieraad. CD&V telt één zetel meer en Open VLD heeft één zetel minder. De Groene fractie telt vijf vrouwen en één man. Luka Augustijns, Stefanie De Bock en Noor Mousaid zijn geboren in de jaren negentig. Stef Boogaerts, Sarah Sneyers, en ik zelf zijn geboren in de jaren zestig. We vinden het fantastisch dat in de provincieraad van Vlaams-Brabant ouder (:-)) en jong de handen samen aan de ploeg van de oppositie zullen kunnen slaan.

Het is nog wel de vraag waarover onze oppositie precies zal moeten gaan? Want de nieuwe coalitie met de drie traditionele partijen N-VA, CD&V en Open VLD heeft nog altijd geen bestuursakkoord naar buiten gebracht. We hebben er voorlopig het absolute raden naar wat er in de toekomst staat te gebeuren, in het bijzonder ook met de dingen die wij de laatste jaren mee hebben opgebouwd?

Stem voor Groene zondag 14 oktober 2018!

Op zondag 14 oktober 2018 ijver ik voor een Groene Zondag. Ik trek de lijst voor de provincieraadsverkiezingen in Vlaams-Brabant. (arrondissement Leuven).

Op de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen van Leuven vindt u mij op plaats 16.

Dank voor uw steun en stem!

Meer bestuurlijke verrommeling na de hervorming van de provincies?

Er zijn dezer dagen meerdere kandidaten van N-VA voor de provincieraadsverkiezingen die beweren dat ze ervoor gezorgd hebben dat er in de provincies voortaan ‘minder postjes te pakken zijn’. Daarmee zeggen ze een antwoord te hebben geboden op de roep om efficiënter – met minder middelen – en effectiever – doelgerichter – te gaan besturen. Maar is dat wel correct? Klopt het dat met de huidige hervorming van de provincies een einde is gekomen aan de bestuurlijke verrommeling in Vlaanderen? Is dat niet eerder fake news?

De provincie Vlaams-Brabant, bestaat die nog?

Zo stilaan realiseren de Vlaams-Brabanders zich dat ze op 14 oktober 2018 ook zullen moeten gaan stemmen voor de samenstelling van een nieuwe provincieraad. De provincies bestaan immers nog wel degelijk. De provincies zijn het oudste bestuursniveau in België. Ze ontstonden toen Franse revolutionairen in 1795 de Nederlanden opdeelden in departementen. Ten tijde van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (1815-1830) werden de departementen provincies. In 1831 bevestigde de Belgische Grondwet het bestaan van de provincies. Tot de staatshervorming in 1970 waren de provincies het enige bestuursniveau tussen de federale overheid enerzijds en de gemeenten anderzijds.