Heel erg goed bekend zijn de verhalen over de leerlingen in het beroepsonderwijs die het hun leerkrachten moeilijk maken. En al even bekend zijn de berichten over hun geringe maatschappelijke betrokkenheid.

Vanochtend echter hoorde ik mijn leerlingen van het 5e BSO verslagen voorlezen over ons bezoek aan de Dossin-kazerne te Mechelen afgelopen week. Niet alleen hadden de leerlingen de vele voor hen toch niet alledaagse begrippen als ‘getto, interbellum, concentratiekamp en Kristallnacht’ in de juiste context thuisgebracht. De meesten durfden het ook aan om hun emoties te beschrijven.

“Voor mij was het een heel interessante, maar hartverscheurende uitstap. Als ik die foto’s en teksten zag, voelde ik me erg verdrietig en misselijk. Ook bij het horen van de namen van de kinderen die toen omkwamen, kreeg ik kippenvel“, schreef Dana in haar verslag. En Sirvan vulde verder aan met “sinds ik de verhalen over de Joden heb geleerd, ben ik echt heel hard geschrokken. Ik heb na al die ‘dingens’ die we geleerd hebben tijdens de lessen ook een conclusie gemaakt: het was een ECHTE gruwelijke periode die zich hopelijk nooit meer zal herhalen, want ik heb het gevoel dat het nu met racisme ook erger en erger wordt...”

Ik luisterde en stelde nog maar eens bij mezelf vast hoe gelukkig ik word van anderen te zien groeien. Met meer kennis op zak, bleken de leerlingen nu vooral ook weer meer en beter in staat om vanuit hun eigenste beleving de wereld rondom hen kritisch te bevragen.

Bij mezelf dacht ik: dit is waarvoor ik het doe. Als ze dit van me kunnen meenemen, dan mag ik heel gelukkig zijn. Want dan komt alles goed. Alles komt goed.