Gisteren, 30 mei 2016, noemde minister-president Geert Bourgeois de beslissingen over de hervorming van de provincies, het onderwijs en de kinderbijslag die de Vlaamse regering van N-VA, CD&V en Open VLD op 27 mei 2016 nam, historisch. Doorgaan met het lezen van “De afslanking van de provincies door minister Homans: onzekerheid houdt aan!”
Mijn collega heeft, net als ik, een zoon van twaalf. Het zijn allebei mooie jongens, met hun voor ons, mama’s, grote charmes en kleine onhebbelijkheden. Onze jongens kunnen al best wel wat. Ze zijn graag onder de mensen en lachen graag. Ze zijn sociaal en genieten allebei van het leven.
Het enige verschil tussen onze zonen is dat de zoon van mijn collega het syndroom van Down heeft. Daarom moest hij ooit vertrekken van zijn ‘gewone’ school naar een school voor ‘buitengewoon’ onderwijs. De zoon van mijn collega was toen heel ongelukkig. Hij werd losgerukt uit zijn vertrouwde omgeving en miste de stimulerende omgeving waarin hij tot dan had kunnen leren.
Vorige week werd het M-decreet in het Vlaams Parlement goedgekeurd. Daarmee komt Vlaanderen tegemoet aan het VN-verdrag over de rechten van personen met een handicap. Voortaan zal de zoon van mijn collega, net als andere kinderen met een beperking, ‘recht’ hebben op een ‘gewoon’ schoolcurriculum. We zijn daar oprecht blij mee.
Maar ook na het M-decreet blijft de vraag hoe het gewoon onderwijs tegemoet zal kunnen komen aan de (bijkomende) noden van leerlingen die vanaf 1 september 2015 uit ‘buitengewoon’ onderwijs zullen instromen in het gewoon onderwijs? Zijn de ‘gewone’ scholen voldoende uitgerust voor deze uitdaging? Is het wel correct om alleen die leerlingen op te nemen waarvan men mag verwachten dat ze, mits redelijke aanpassingen, de eindtermen zullen halen? Dreigen de nieuwkomers niet snel verloren te zullen lopen? Bestaat het gevaar dan niet dat hun ‘handicap’ nog groter wordt ? Hoe differentieer je als je als enige leerkracht verantwoordelijk bent voor een groep van 25 tot 30 jongeren? Ze hebben toch allemaal hun kleinere en grotere noden? Wat zullen leerkrachten binnenkort nog allemaal moeten kunnen?
Met het M-decreet zijn veel vragen onbeantwoord gebleven en is de ongerustheid in de lerarenkamers alleen maar toegenomen. We moeten veel kennen, maar we moeten ook zo veel kunnen. We zullen nog veel gerichter moeten gaan nadenken over remediëring, differentiatie, het inzetten van hulpmiddelen en het meer op maat maken van het curriculum. We zullen nog meer moeten overleggen met leerlingen met een beperking en hun ouders, en intensiever samenwerken met Centra voor LeerlingenBegeleiding (CLB’s). Soms worden leraren moedeloos van zoveel (te veel) verwachtingen tegelijkertijd aan hun adres.
De collega’s van de CLB’s maken zich trouwens al even grote zorgen over de taken die het M-decreet naar hen toeschuift. Op haar website wijst de Vlaamse koepel (VCLB) erop dat de audit van de CLB’s waarmee Minister Smet in september 2013 van start zou gaan, nog altijd niet is doorgegaan. Het blijft dan ook onduidelijk op welke extra omkadering de CLB’s zullen kunnen rekenen voor de bijkomende en gewijzigde opdrachten volgens het M-decreet (en het decreet integrale jeugdzorg).
De koepel wijst er ook op dat de CLB’s werken met een ‘gesloten omkaderingsenveloppe’. Dit betekent dat de middelen, in tegenstelling tot die van de scholen, niet stijgen met het aantal (te begeleiden) leerlingen. De Vlaamse CLB’s willen dat de overheid deze gesloten omkaderingsenveloppe openbreekt. Alleen door middelen te koppelen aan het aantal te begeleiden leerlingen, kunnen de CLB’s de nieuwe taken die op hen afkomen, écht waar maken.
Tie Roefs blogt 