Leugens in het halfrond, halve waarheden op de gang!

 

Het geloof in de politiek zoals we die vandaag nog steeds kennen, taant. Moet de politiek wel bedreven worden door beroepsmensen? Zijn zij de beste garantie dat de wil van het volk zal worden behartigd?

In zijn boekje Tegen verkiezingen wijst David Van Reybrouck erop dat de democratie zoals we die vandaag kennen steeds meer in het slop geraakt. Steeds minder mensen gaan stemmen, kiezers worden grilliger in hun keuze en het ledenaantal van politieke partijen loopt dramatisch terug. Van Reybrouck spreekt van een democratisch vermoeidheidssyndroom. Om dit vermoeidheidssyndroom te bestrijden wil hij terugkeren naar het democratisch principe van de loting. Net als ikzelf heeft Van Reybrouck les gekregen van professor Herman Verdin, door ons studenten kortweg ‘Verdin’ genoemd. In zijn boekje herinnert Van Reybrouck hoe Verdin al waarschuwde voor de ‘oligarchisering van onze democratie’: een democratie waar slechts enkelen het écht voor het zeggen hebben. De Atheense burgers zouden zich niet herkend hebben in hoe wij onze democratie vandaag invulling geven. Door een systeem van loting én snelle rotatie was immers minstens 50% van de Atheense burgers boven de dertig jaar ooit zelf raadslid.

“Loting had zo zijn voordelen, ging Verdin op rustige toon verder. Het doel was om de persoonlijke invloed te neutraliseren. In Rome had men zulks niet, met talloze omkoopschandalen tot gevolg. Bovendien waren in Athene functies eenjarig en was men in de regel niet herkiesbaar. Op alle niveaus moesten burgers immers zoveel mogelijk wisselen. Men wilde een zo groot mogelijke groep laten participeren en aldus gelijkheid realiseren. Loting en rotatie zaten werkelijk in het hart van het Atheense democratische systeem.” (David Van Reybrouck, Tegen Verkiezingen, p. 61)

En waarom zouden gedeputeerden niet met een Fiat rijden?

Eén van de punten op de provincieraad van Vlaams-Brabant van afgelopen dinsdag 5 november 2019 ging over de aankoop van nieuwe wagens. Om ervoor te zorgen dat oude dieselwagens vervangen worden door benzinewagens, plug-in hybride wagens of zelfs elektrische voertuigen, besliste de provincieraad dat de provincie toetreedt tot een raamovereenkomst van de Vlaamse overheid voor de operationele lease van personenwagens en lichte vrachtwagens.

Als Groenen onderschrijven we uiteraard het belang om het oude wagenpark te vervangen door nieuwe en schonere voertuigen. Maar in de inleidende tekst bij het besluit over de raamovereenkomst staat dat “jaarlijks 75.000 euro voorzien wordt voor de leasing van directiewagens van de vier gedeputeerden en de provinciegriffier”. Daar moesten wij toch wel even van slikken. Net als collega Louis Tobback trouwens, hoewel die zich ook meteen verontschuldigde met: “waarmee ik niet wil zeggen dat ik bekrompen ben en vind dat de gedeputeerden allemaal in een Fiat moeten rijden”.

75.000 euro maal zes, de termijn van een normale legislatuur, dat zou zomaar liefst even 450.000 euro zijn, enkel en alleen voor de wagens van de gedeputeerden en de provinciegriffier? Bijna een half miljoen euro! Dat is hetzelfde budget waarmee we in de vorige legislatuur alle klimaatprojecten van één begrotingsjaar financierden.

Alle hens aan dek voor het klimaat!

 

Vandaag eindigt de klimaattop 2018 in Katowice. Vandaag besluit de ‘Conference of the Parties’ (COP) haar 24^ste bijeenkomst om binnen het kader van de Verenigde Naties de klimaatverandering in verenigde slagorde aan te pakken. In welke mate de COP24 erin geslaagd is om werkbare regels vast te leggen voor de uitvoering van de afspraken in het Akkoord van Parijs uit 2015 is nog niet helemaal duidelijk. Maar vast staat dat België zich alweer niet van haar meest frisse kant heeft laten zien. Ondanks de vreedzame mars enkele weken geleden van 75.000 mensen voor een doortastend klimaatbeleid, schaarde België zich bijvoorbeeld niet achter de zogenaamde ‘High Ambition Coalition’. Die coalitie van onder meer Nederland, Duitsland, Frankijk, Groot-Brittannië en Italië wil meer maatregelen tegen 2020 om de klimaatverandering te beteugelen, maar België moest verstek laten gaan omdat het Vlaanderen van Joke Schauvlieghe geen akkoord wilde geven.

Het is, op zijn Vlaams gezegd, t-r-i-e-s-t-i-g. Het is triestig hoe weinig ambitieus we zijn. Terwijl we nauwelijks nog tijd hebben om de opwarming tot 1,5°C te beperken ten opzichte van het pre-industriële niveau ontsnapt de klimaatproblematiek maar niet aan haar status van ‘fait divers’. De meeste parlementairen van ons land namen recent een interparlementaire resolutie aan met aanbevelingen voor onze regeringen op vlak van klimaatbeleid, maar die heeft blijkbaar en helaas nog niet veel indruk kunnen maken.

De vraag is hoe we het dan wél gaan doen? Hoe gaan we de CO2-emissies terugdringen tot op een niveau dat ze niet meer schadelijk zijn? Hoe vermijden we dat het broeikaseffect groter wordt en tenslotte niet meer te stoppen zal zijn? Is het misschien inderdaad zinvol om de klimaatverandering, met een duur woord,  te ‘constitutionaliseren’? Moeten we, anders gezegd, de aanpak van de klimaatproblematiek niet in de Grondwet verankeren zodat de urgentie van de zaak eindelijk ernstig zou genomen worden? Hebben we nu niet genoeg tijd verloren? Hebben we niet genoeg geanalyseerd en is het niet de hoogste tijd om de hand aan de ploeg te slaan?

Geluidshinder Brussels Airport tien keer hoger dan becijferd!

Het aantal mensen dat sterk lijdt onder de geluidshinder van Brussels Airport Company (BAC), de zogenaamd ernstig gehinderden, wordt zwaar onderschat. Op basis van de Vlaamse milieuwetgeving (VLAREM) telt BAC zelf zowat 14.000 ernstig gehinderde omwonenden. Op basis van nieuwe normen van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) ligt het reële aantal echter in de buurt van 144.000. Dat is ruim tien keer zoveel.

Geluidscontouren vanaf Lden 45dB(A)

Lawaai is méér dan een ongemak. Ieder van ons heeft acht uur slaap nodig. Zodra die slaap onderbroken wordt, lijdt onze gezondheid daaronder. Dat gaat van overgewicht tot verloren levensjaren.

De luchthavenuitbater BAC laat jaarlijks door een universiteit – vroeger KU Leuven, nu UGent – de geluidshinder voor de omgeving berekenen. Voor de rekenmethode baseert de universiteit zich op de Vlaamse milieuwetgeving (VLAREM). Die wetgeving  voorziet een berekening van de geluidscontouren vanaf 55 decibel rondom de luchthaven. Volgens de studies van de genoemde universiteiten  is er in Rotselaar, Tervuren of Meise dan ook geen hinder meer. Maar inwoners van deze gemeenten weten wel beter.

Meer bestuurlijke verrommeling na de hervorming van de provincies?

Er zijn dezer dagen meerdere kandidaten van N-VA voor de provincieraadsverkiezingen die beweren dat ze ervoor gezorgd hebben dat er in de provincies voortaan ‘minder postjes te pakken zijn’. Daarmee zeggen ze een antwoord te hebben geboden op de roep om efficiënter – met minder middelen – en effectiever – doelgerichter – te gaan besturen. Maar is dat wel correct? Klopt het dat met de huidige hervorming van de provincies een einde is gekomen aan de bestuurlijke verrommeling in Vlaanderen? Is dat niet eerder fake news?

Voorrang aan de stappers en de trappers in Vlaams-Brabant!

Ik trap wellicht een open deur in als ik stel dat de auto vandaag nog steeds de logica van onze verplaatsingen domineert. Maar nergens in Vlaanderen of België is het zo erg als in Vlaams-Brabant. De helft van alle files in Vlaanderen situeerde zich in 2016 naar en rond Brussel en Vlaams-Brabant, goed voor ongeveer zeventig kilometer fileleed per dag.

De provincie Vlaams-Brabant, bestaat die nog?

Zo stilaan realiseren de Vlaams-Brabanders zich dat ze op 14 oktober 2018 ook zullen moeten gaan stemmen voor de samenstelling van een nieuwe provincieraad. De provincies bestaan immers nog wel degelijk. De provincies zijn het oudste bestuursniveau in België. Ze ontstonden toen Franse revolutionairen in 1795 de Nederlanden opdeelden in departementen. Ten tijde van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (1815-1830) werden de departementen provincies. In 1831 bevestigde de Belgische Grondwet het bestaan van de provincies. Tot de staatshervorming in 1970 waren de provincies het enige bestuursniveau tussen de federale overheid enerzijds en de gemeenten anderzijds.